Paradijs op aarde

Maandag 18 september

De kinderen van het paradijs is het boek dat ik aan het lezen ben en zo voelen we ons hier in Yosemite....Een kind van het paradijs. Het is onbeschrijflijk mooi. We hebben nog nooit zo n overweldigende natuur gezien. In Europa kom je zoiets enorms nergens tegen. Heb je bergketens en valleien in Frankrijk/Zwitserland hier is alles 10 keer groter.....zoals volgens mij alles :). We voelen ons erg nietig.

Vannacht viel het mee met de kou. Waarschijnlijk door de beschutting van de bomen. Na een deootje gingen we vroeg op pad. Eerst ontbijten in de Village. Ook langs de winkel om te kijken voor laxeerspul voor Lieve. Niks te vinden dat ik aan een kind zou willen geven dus dan maar pruimen en gedroogde pruimen. Pep vindt dat ook lekker en die eet lekker mee....en is nu dus aan de diarree ha ha. Na een ontbijt (mega broodje dat we maar voor de helft opkrijgen) nog wat wandelen en weer richting de camper voor een klein hikeje naar een waterval (niet zo heftig meer omdat er niet zoveel smeltwater meer is). De trail is buggy proof dus dat is handig. Vervolgens weer een stuk rijden met wat foto stops (ik voel me soms een beetje zo n japanse bus toerist maar goed). Daarna een andere trail richting een Grove waar reuze sequioa bomen te zien zijn. De trail is 1,5 mile enkele reis (ruim 2 km) dus Lieve gaat in de rugdrager en Pep loopt. We zien wel hoe het gaat. Pep redt het niet dat is ook logisch want het is een fikse wandeling die omlaag gaat. Gil loopt verder met Lieve en ik sjok rustig terug met Pep terwijl we liedjes zingen en stenen strooien net als Klein Duimpje zodat papa ons kan vinden. Ook luisteren we naar de vogels ('he die vogel is een kikkervogel, kwak kwak). Ik draag hem af en toe want het is toch wel ver, we moeten we berg op. Uiteindelijk heeft de kleine man toch zo'n 3 kilometer gelopen! Gelukkig zijn we er dan eindelijk en we warmen de pannekoekjes op van de vorige avond. Pep zegt: 'ik zal wel moe zijn' :)

Niet veel later komt Gil met Lieve aan. Die ligt in coma in de rugdrager. Zij smikkelt ook nog een pannekoekje op, we drinken nog wat en gaan op weg naar Columbia. Dat is in feite maar 50 mijl dus onze inschatting was een uur. Maar nee, de route loopt door vrij heftige bergen heen dus we rijden erg langzaam. Uiteindelijk komen we pas om 5 uur aan bij de camping. We gaan gelijk naar de speeltuin. Gil geeft Lieve wat te eten en later scharrelen we alle kliekjes bij elkaar (een deel van de maaltijd is de andere helft van de ochtend sandwich :)

We zijn erg benieuwd naar cowboy city. Waarschijnlijk blijven we hier 2 nachten en komen dan woensdag aan in San Francisco. Daar zullen we dit posten aangezien we hier geen verbinding hebben.

38.03535

-120.39369